Nöbetçi Eczaneler
Uygur Times sitesinde yazar sayın Gülnaz Uygur 26 yıl önce yaşanan Gulca Katliamı ve bugün tüm şiddetiyle devam eden Uygur Soykırımının ortak yönünü yazdı.
İşte o yazı:
Bazı günler farklıdır ve bize acı verir ve karanlık anılarla bizi rahatsız eder: 5 Şubat Uygur toplumu için böyle bir gündür. 1997’deki o tarihte Uygurlar topraklarını kurtarmak için Gulca’da (Doğu Türkistan) toplandı, ancak binlerce kişi bir daha geri dönmedi.
Çin’in 30 Uygur özgürlük aktivistine kötü muamele ettiğine dair ani haberler protestoları ateşledi. Bir grup kadının Meşrep’e (dans, müzik ve şiir içeren kültürel bir uygulama) katılmasıyla ilgili başka bir olay da insanların sokağa çıkmasına neden oldu. Pekin, bağımsızlık hareketini bastırmak için Uygur kimliğinin her sembolüne baskı yapmaya başladı: İnancımız, kültürümüz, yaşam tarzımız ve tehdit olarak görülen her şey. Gulca’daki protestolar bu sert eylemlerin bir sonucuydu.
Protestocuların İslam ve özgürlük sloganları attığı iki gün süren gösterilerin ardından polis, kalabalığı dağıtmak için sopalar, tazyikli su ve göz yaşartıcı gaz kullandı. Çinli yetkililer insanları siyah beyaz döverken hiç merhamet göstermedi.
Tüm bunlara tanık olan babam, kenarda sessizce duran bir kişinin, bir polis memuru tarafından öyle sert bir şekilde dövüldüğünü ve olay yerinde öldüğünü anlatmıştı. Pek çok masum vurularak öldürüldü ve diğerleri yaralandı veya hapse gönderildi.
Çin, Uygurların zihninde korku uyandırmak için her zaman zulmü kullandı. Gulca katliamı sadece başlangıçtı. Bir rapora göre 100’den fazla kişi öldü ve binlerce kişi tutuklandı. Bugün, bu olaydan 26 yıl sonra, Uygurların durumu daha da kötüye gitti.
Çin şimdi Uygurları alenen infaz ediyor, kamplara kapatarak insanlık dışı muameleler yapıyor, camileri yıkıyor, ramazanı yasaklıyor, çocukları anne babalarından koparıyor, yetimhanelerde çürümeye zorluyor ve daha nice tarifsiz işkenceler yaşanıyor. Geriye sadece iki tür Uygur kaldı: Anavatanından uzakta, sevdiklerinin nerede olduğunu bilmeden diasporada yaşayanlar. İkincisi, hepimiz gibi Çin işgali altında yaşayan ama her gün biraz daha ölenler. Uygur toplumunun tek bir üyesi bile vahşetten kurtulamadı.
Çin’e karşı savaşımız sadece bizim değil. Özgürlüğe inanan, inancını yaşayan, kültürüne sahip çıkan herkes bağımsız bir ulus olarak kalma mücadelesi vermelidir. Dünyada artan Çin gözetleme faaliyetleri, borç diplomasisi, şantaj olayları, casusluk taktikleri vb. Bilhassa Müslüman milletler Çin’in İslam elçisi olmasına izin verdiler.
Gerçekte, Pekin’in dinimize veya ahlakımıza saygısı yok. İsveç’te geçtiğimiz günlerde Kuran-ı Kerim’in yakılması olayı dikkatleri üzerine çekti ve İslam dünyasından geniş bir kınama aldı. Bu arada Çin’de Kuran nüshaları yakılıyor ve imamlar Kuran öğrettikleri için cezalandırılıyor. Öfke nerede? Neden buna karşı bir işlem yok? Ümmetin bu çifte standart yaklaşımı, Çin gerçek niyetini göstermeye başladığında onlara yardımcı olmayacaktır.
Özgür bir dünyaya inananların Uygurlarla birleşmesi gerekiyor.